Sarkis (1938, İstanbul), eğitimini Devlet Güzel Sanatlar Akademisi’nde tamamladı, ilk sergisini 1960 yılında İstanbul Sanat Galerisi’nde açtı. Daha sonra Paris’e yerleşti. Sarkis resimle başladığı yolculuğuna, heykel ve görsel-işitsel enstalasyonları da içine alarak devam etti. Fotoğraftan, videodan, resime, heykele, vitraydan, neon ışıklarına çok çeşitli teknik ve malzeme kullanır. Batı’nın entelektüel gelenekleriyle, Doğu’nun tarihsel olarak dışlanmış kültürel geleneklerini birleştirerek zaman, hafıza ve kimlik gibi meseleleri ele alır. Eserlerinin pek çoğunda insanlık tarihinin dramatik anlarına atıfta bulunur: Örneğin savaşlara. Sanatındaki kilit kavramlardan biri, Almanca savaş ganimeti anlamına gelen kriegsschatz’dır; ironik bir edimle, kesik bir el veya kurşun gibi objeleri bağlamlarından koparıp onlara başka anlamlar yükler: Objeler, geleceğe yönelen hafıza ve onunla ilintili zafer, acı ve belki utanç gibi hisleri yansıtır hale dönüşürler. Sarkis 1967 Prix de la Peinture à la Biennale de Paris ve 1991 Grand Prix National de Sculpture ödüllerine layık görülmüştür.

Sanatçının eserleri, aralarında Centre Georges Pompidou, Paris; Guggenheim Müzesi, New York; Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris; Kunst-und- Austellungshalle, Bonn; Museé du Louvre, Paris; Bode Müzesi, Berlin; Fondazione MAXXI, Roma ve Kunsthalle Düsseldorf’un bulunduğu birçok kurumda sergilendi. When Attitudes Become Form, Kunsthalle Bern (1969); documenta VI, documenta VII, Kassel (1977, 1982) ile Sidney, Şangay, Sao Paulo, Moskova ve İstanbul Bienalleri Sarkis’in katıldığı önemli sergiler arasında yer almaktadır. Sarkis’in son dönem kişisel sergileri ve grup sergileri arasında, Future Lies Ahead (1993-2023), Daejeon Museum of Art, Daejeon (2023); 85 Çığlık: Munch'tan Sonra, Dirimart, İstanbul (2023); 7 Tage 7 Nächte, Kunsthalle Baden-Baden, Baden-Baden (2023); SONSUZ, Arter, Istanbul (2023); Ayna, Dirimart, İstanbul (2017); Sarkis avec Paradjanov, Villa Empain-Fondation Boghossian, Brüksel (2016); Il Grido, Galerie Nathalie Obadia, Brüksel, 2016; Istanbul. Passion, Joy, Fury, Fondazione MAXXI, Roma (2015); Tuzlu Su, 14. İstanbul Bienali (2015); Respiro, 56. Venedik Bienali Türkiye Pavyonu (2015); Armenity, 56. Venedik Bienali Ermenistan Pavyonu grup sergisi (2015); Sarkis – Cage/Ryoanji Yorumu, Arter, İstanbul (2013) sayılabilir. Sanatçının işleri pek çok müze ve özel koleksiyonda yer almaktadır. Sarkis yaşamını ve çalışmalarını Paris’te sürdürmektedir.

Gökkuşağı Renkleriyle Ovaya Bakmak, 2024
Mekana özgü yerleştirme
3 pencere, suluboya, mumlar, ayna, değişken boyut

Ayna ve pencerelerdeki parmak izleri: Melisa (13) Hasan (9) Asu (8) Cansu (8) Rezan (3) Poyraz (5) Cabir (7) Zeynep (4) Aram (5) Yaren (11)

6 altın çizimli vitray serisi (Ayasofya), 2021
Vitray, kurşun, çelik, 24 ayar altın, LED (Charlie tarafından)

6 altın çizimli vitray serisi no: 1
Ed. 2/2, 2021, boyut: 51,3 x 76,6 x 11,7 cm

6 altın çizimli vitray serisi no: 2
Ed. 2/2, 2021, boyut: 41.3 x 76.7 x 11.6 cm

6 altın çizimli vitray serisi no: 3
Ed. 2/2, 2021, boyut: 57.5 x 76.4 x 11.6 cm

6 altın çizimli vitray serisi no: 5
Ed. 2/2, 2021, boyut: 43.4 x 76.5 x 11.5 cm

6 altın çizimli vitray serisi no: 6
Ed. 2/2, 2021, boyut: 76.5 x 51.8 x 11.6 cm

Sanatçı ve galeri Dirimart, İstanbul izniyleSarkis’in uzun zamandan beri ele aldığı Gökkuşağı renkleri, nefes alma üzerine doğanın bahşettiği bir görüntüyü yeniden ele almaktadır. Mardin Ovasına bakış iki doğa anlayışının kesişmesinden oryaya çıkmaktadır. Biri Mardin doğası diğeri ise kavramsal bir doğa düşüncesidir. Hayat bu iki doğayı yan yana getirmektedir. Yedi gökkuşağı rengine gönderme olarak yedi çocuğun parmaklarından çıkan, cam üzerine suluboyaların dokunuşlarının verdiği renklerin cama yansımasının ardından bakılan doğa, bu iki üst üste gelme halini açığa çıkarmaktadır. Ayasofya vitrayları ve Mardin’in taşına gönderme yapan mumlar ise bu doğanın ilahi kutsallığını hissettirmektedir.Ali Akay