Liam Gillick  (1964 , Aylesbury, UK) , bizi çevreleyen yapıları ve mimarileri, bunların davranışlarımızı nasıl şekillendirdiğini ve şehirlerdeki ilerlemeyi simgeleyen binaları sorguluyor. Ağırlıklı olarak heykel ve yerleştirme üzerine çalışan Gillick'in pratiği video, müzik, sergi ve denemeleri de kapsıyor.

Gillick'in işleri ilk bakışta işlevsel gibi görünse de öyle değil: ekranlar, perdeler, banklar, duvar resimleri, rafları andıran işler ve daha fazlası. Daha ziyade, her türlü insanlararası ilişkiyi barındırabilecek potansiyel alanlar olarak hareket ediyor ve davranışların tasarım ve mimari yoluyla nasıl standartlaştırıldığını sorguluyorlar. Sanatçı bu yolla sanatın kullanım değerini ve toplum içindeki işlevini de mizahi bir dille sorguluyor. Sanatçının pratiğinde sanat bir düşünme, tartışma ve müzakere alanı haline geliyor.

Gillick, kentsel toplumun görsel dilinden (Pleksiglas, çelik, vinil çıkartmalar, sunta) gelen ve faydacı binalarda (ofisler, tren istasyonları, havaalanları, müzeler, hapishaneler), reklam panolarında ve bilgi ekranlarında kullanılan endüstriyel malzemeleri kullanır. Çok yönlü pratiği, çağdaş toplumları neyin şekillendirdiğine dair devam eden bir araştırma ve modern ütopyaların aşırılıklarının sürekli sorgulanmasıdır.

Liam Gillick, Pergamon Müzesi, Berlin (2023); Kunst-Station Sankt Peter, Köln (2021); Gwangju Sanat Müzesi, Güney Kore (2021); Kunsthalle Wien, Viyana (Gelatin ile, 2019); CAC Vilnus (2017); Serralves Müzesi, Porto (2016) ve 2008 yılında Witte de With, Rotterdam'da üç büyük retrospektifte, Kunsthalle Zürih ve Kunstverein Münih’te kişisel sergiler açtı . Documenta (1997) ve Venedik, Berlin ve İstanbul Bienalleri de dahil olmak üzere çok sayıda karma sergiye katıldı. Sanatçı 2009 yılında Venedik Bienali'nde Almanya'yı temsil etmiştir.

Uyurgezer, 2021
video, 16 dk 30 sn
Özel koleksiyon, Seul, Kore

Sanatçının izniyle

Bahar 2021'de Seul'de iki hafta boyunca çekilen “Uyurgezer” bir evin portresidir. Film, sanatçının Koronavirüs salgını sırasında Kore'de geçirdiği iki haftalık karantina sırasında çekilmiştir. Ev, Seul'deki Bukchon Hanok Köyü'nde bulunan geleneksel bir Kore evidir. Film evde bir günü gösteriyor gibi görünse de on dört gün ve gece boyunca çekilmiştir. Film müziği, Bellini'nin “La Sonnambula” operasının dört erken dönem kaydından oluşuyor - bir uyku ve uyanıklık hikayesi - kahramanı uyurgezerlik yaparken duygularının gerçekliğini ortaya çıkarıyor. Film, gündüz ve gecenin çeşitli rastgele anlarında çekilmiş ve parçalanmış bir üretim sürecinin sonucu olmasına rağmen, mantıksal zaman yanılsamasını yaratmak için çeşitli çekimler bir araya getirilerek yapılmıştır. Bir noktada sabah 4'te yapılan bir çekimin hemen ardından bir hafta sonra gece 11'de bir çekim yapılmış olabilir. Ortaya çıkan film, seyahat, karantina ve izolasyondan kaynaklanan zaman karmaşasının bir kaydıdır.

Çeviren: Gizem Kozanoğlu