Rakhi Peswani’nin (d. 1977, Hindistan) sanat pratiği, özellikle el yapımına vurgu yaparak, el sanatlarının çeşitli söylemsel ve maddi yönlerini ve zanaatların diller olarak nüanslı çağrışımlarını araştırıyor. Maddilik ve emeğin duyuşsal olasılıkları ve bunların çağdaş imaj yapımında yarattığı bağlamlar veya konumlarla ilgileniyor. Son zamanlarda zanaat temelli uygulamalarla ilişkili çevresel ve pedagojik bağları incelemektedir. Rakhi, Baroda, Gujarat Güzel Sanatlar Fakültesi’nden Resim alanında Lisans (2000) ve Seramik Heykel alanında Yüksek Lisans (MFA) (2003) almıştır. Haydarabad Üniversitesi Sarojini Naidu Sanat ve İletişim Okulu’nda misafir öğretim üyesi olarak çalıştı (2004 – 2012), Bangalore Srishti Sanat ve Tasarım Okulu’nda (2012-14) tam zamanlı öğretim üyesi ve Misafir Doçent olarak çalıştı. Delhi, Ambedkar Üniversitesi’nde Kültür ve Yaratıcı İfade Okulu (2016-2017). Halen, Ashoka Üniversitesi, Sonipat, Hindistan Görsel Sanatlar Bölümü’nde Doçent olarak çalışmaktadır. Çeşitli sanat kolejlerinde sanat atölyeleri düzenledi, çeşitli etkinliklere katıldı. Hindistan’da akademik konferanslar. Çalışmaları Hindistan, Çin, Japonya, Avustralya, Brezilya, İngiltere ve Avrupa’daki müzelerde, galerilerde ve bienallerde küratörlü birçok sergide geniş çapta gösterildi. Bangalore (2020), Hamburg (2021, 2019), Mumbai (2018, 2013, 2007, 2006), Delhi (2015, 2009) ve Hong Kong’da (2011) kişisel sergileri açtı.

Portre: Malini Ghanathe
Tüm fotoğraflar: Sanatçının izniyle

Ayrılıklar ve Yeniden Birliktelikler (Dokunsal teklifler), 2022.
50 yumuşak heykel serisi, değişken boyutlar.

Aşk, Emek, Kayıp (Kan ve Bal İçin Bazı Metaforlar), 2022.
Kadife kumaş, polyester dolgu, demir armatür, değişken boyutlar.

Ayrılıklar ve Yeniden Birliktelikler, çeşitli kültürlerden ve kategorilerden (botanik/zoolojik repertuarlar, kaligrafik veya resimsel geleneklerdeki sözel ve matematiksel diller, eski ve modern tarım ve denizcilik gelenekleri ve ekipmanların yanı sıra; mimari unsurlar, dikiş-dokuma-el oymacılığının zanaat geleneklerinden aletler ve protezler gibi) form ve imgeleri bir araya getirmektedir. Zamanlar arası birikimlerden yola çıkan eserler, kültürün doğayla olan doygunluğuna ve gerilimlerine, mevsimlerin ve yerlerin heterojenliği ve sağlamlığına, güllerin ve mantarların zengin aroma ve tatlarına, kontrol etmeye ve sahip olmaya duyduğumuz manik arzularımızla ve hükmetmek adına türdeşleştirici eğilimlerimizle beraber hala tanık olabileceğimiz bir anı anıtsallaştırmaktadır. Bu bağlamda, yumuşak heykelsi oluşumları ve el yapımının kabalığını ön plana çıkaran eserler, vücudun diller dünyası ile olan ilişkiselliğini yeniden yönlendirmeye çalışmaktadır. Birbirinden farklı işaretleri karıştırıp birleştiren eserler, eski logografları ve unutulmuş yazı biçimlerini bir Otonom Duygusal Meridyen Tepkisi iletişim modunda bir araya getirmeye çalışmaktadır. Küçük parçalar, olası iletişim biçimleri olarak dokunsal, duyusal olana yönelik metaforları mümkün kılmak için kategorizasyonları etkisiz hale getirme üzerine notlar önermektedir.n.