Mikhail Karikis (@Mikhail Karikis) (d. 1975) Lizbon ve Londra’da yaşayan İzmir kökenli Yunan-İngiliz bir sanatçıdır. Hareketli görüntü, ses, performans ve diğer medya alanındaki çalışmaları, uluslararası alanda önde gelen çağdaş sanat bienallerinde, müzelerde ve film festivallerinde sergilenmektedir. Çağdaş sanat çevrelerinin ötesinde yer alan bireyler, topluluklar ve (son yıllarda) çocuklar, gençler, genç yetişkinler ve engelli kişilerle işbirlikleri yoluyla Karikis, kendi kaderini tayin, sürdürülebilirlik ve güçle ilgili olası veya arzu edilen gelecekleri hayal etme potansiyelini uyandıran sosyal olarak gömülü projeler geliştirir. Projeleri, dinlemeyi sanatsal bir metodoloji olarak kullanır ve eleştirel dikkat ve empatiyi beslerken, sosyal ve çevresel adalet, dayanışma ve dünyada var olmanın alternatif modelleri temalarına odaklanır.
Son on yılda Karikis’in eserleri, 54. Venedik Bienali’nde (2011), IT; Manifesta 9, Genk, (2012); 19. Sidney Bienali, (2014); Kochi-Muziris Bienali, IN, (2016); MediaCity Seoul, KR (2015) ve 2. Riga Uluslararası Çağdaş Sanat Bienali, LV (2020) ve başka yerlerde. Kişisel sergilerine TATE Liverpool (2020); Middlesbrough Modern Sanat Enstitüsü, Birleşik Krallık(2019-20); TATE St Ives, Birleşik Krallık (2019-20); De la Warr Pavilion, Birleşik Krallık (2019-20); MORI Sanat Müzesi, Tokyo, JP (2019); Whitechapel Galerisi, Londra, Birleşik Krallık (2018); Turku Sanat Müzesi, Fİ (2018); Aarhus 2017 Avrupa Kültür Başkenti, DK (2017) ve Casino Luxembourg Forum d’art Contemporain, LU (2017). Karikis ayrıca üç solo müzik albümü yayınladı, Royal Opera House Covent Garden’da sahne aldı ve Bjork ve DJ Spooky ile işbirliği yaptı.
Portre: Felicity Crawshaw
Tüm fotoğraflar: Mikhail Karikis

Huzursuzluğun Çocukları, 2014.
Stereo sesli HD video, 15 dakika 37 saniye.

Radyo Papesse, Villa Romana Florence ve İngiltere Sanat Konseyi tarafından desteklenmektedir.

Huzursuzluğun Çocukları adlı bu filmde sanatçı Mikhail Karikis, çocukların işitsel ve fiziksel müdahelelerine odaklanarak, çocukların İtalya’da ıssız bir işçi köyünü “devralmasını” işliyor. Çalışma, eskiden çalıştıkları yerel jeotermal santralin tam otomasyonundan sonra ebeveynlerinin terk ettiği bir sanayi köyünün çevresinde büyüyen 45 çocuğu içeriyor. Bölge, Dante’nin Cehennemi’nin cehennem tasvirlerine ilham vermesi ve dünyadaki ilk sürdürülebilir enerji santralinin inşa edildiği yer olarak bilinen Toskana’daki Şeytan Vadisi’ndedir. Karikis’in videosunda, beş ila on iki yaş arasındaki gençler, buharlaşmış çorak araziyi kendi kendini organize eden bir okula ve oyun alanına dönüştüren insansızlaştırılmış siteleri ele geçiriyor.

Sanatçı filmde, çocukların burayı devralmalarını üç farklı bölümünde inceliyor, sesi ve dili farklı şekillerde ele alıyor. Birinci bölümde çocuklar çevrelerindeki sesleri taklit ederek, çevreleriyle ve birbirleriyle uyum sağlayarak, büyüdükleri yerin işitsel bir portresini sunarlar. Bir sonraki bölümde, Toni Nergi ve Michael Hardt’ın aşk, üretim ve arıların çalışkanlığı hakkındaki metinlerini okumak için modernist harabelerde toplanan çocuklar, kapanış bölümünde ise oyun ve kahkahalarla köyün ıssız bir arazisine fırtına gibi dalarlar.

Buna benzer mekanlar, gezegenimizin içinde faaliyet gösteren devasa güçlerle bir karşılaşma sunmakta ve ekonominin zamansal dinamiklerine ve kapitalizmin hızlı kar taleplerine kayıtsız kalan bir uçsuz bucaksızlığı ortaya koymaktadır. Çocukların kuramsal, oyuncu müdahaleleri ve doğal ve endüstriyel çevreleriyle olan birlikleri; başarısız bir insan projesinin anlatılarına meydan okuyarak farklı, olası ve arzu veya hayal edilen gelecekleri çağrıştıran bireysel ve toplumsal ifade için bir fırsat yaratmaktadır.